Door Marga Vermeulen

VVAO, Afdeling Breda

Toen mij onlangs gevraagd werd of ik iets wilde schrijven over het door mij bewandelde carrièrepad dacht ik: Oh help, heb je even, het is best wel een ‘verhaal’. Toen ik in 1969 naar het atheneum ging wilde ik arts worden. Al snel bleek dat ik een 100% alfa-meisje was: ik had geen exacte vakken ‘knobbel’, maar een fikse ‘deuk’ op dat gebied. Het werd het bekende pretpakket waarmee ik in 1975 mijn Atheneum-A diploma haalde. Vanwege mijn enorme creativiteit gaf mijn leraar het advies om een opleiding aan de kunstacademie te kiezen. Daar dachten mijn ouders helaas anders over.

Mijn tekenleraar had in de gaten dat ik aardig uit de voeten kon met (kleur-)potlood, houtskool en inkt: een hobby die ik al van kinds af aan met veel plezier beoefende. Ook achter de naaimachine kon ik me met stoffen al heerlijk uitleven. De leraar adviseerde daarom om te kiezen voor een opleiding aan de kunstacademie, iets wat mij geweldig leek. Helaas dachten mijn ouders daar anders over: de wereld van de kunst was excentriek en geen omgeving waarin een meisje uit een degelijk calvinistisch milieu zich moest begeven. Het werd Engelse Taal- en Letterkunde aan de Universiteit van Utrecht. Een tijd waarin ik volop genoot van het studentenleven en de Engelse en Amerikaanse literatuur.

Foute keuze

Na ruim drie jaar studie en zo’n vijf pogingen verder om de tentamens Fonetiek en Algemene Taalwetenschap te behalen (de enige vakken die ik nog ‘moest’ voor mijn kandidaats) kwam het besef dat deze studierichting niet was waar mijn hart lag. Een baan in het onderwijs leek mij alles behalve aantrekkelijk. Na veel wikken en wegen zette ik eind 1978 een punt achter deze studie. Maar wat nu?

Wat nu?

De kunstacademie lonkte nog steeds en ik liet mijn oog vallen op de opleiding Modevormgeving aan de Academie voor Beeldende Kunsten Artibus in Utrecht. Omdat ik niet wilde dat mijn ouders nog langer voor mij betaalden moest ik werk zoeken zodat ik de opleiding in de avonduren kon volgen. Maar wat kon ik met twee linkerhanden en niet meer dan een VWO-diploma? Ik dacht dat ik met een directiesecretaresse-diploma gemakkelijker een goede baan zou kunnen vinden en meldde me aan bij Instituut Schoevers in Utrecht. Er moest alleen nog een half jaar overbrugd worden …

Tussenstop

Getipt over de baan van zomerstewardess bij de KLM waagde ik een kans, en na een tweetal ‘keurings’- en testdagen mocht ik aan de opleiding tot stewardess beginnen. Na afronding heb ik zes maanden lang genoten van prachtige reizen, altijd buiten Europa. Daarna ging ik de Schoevers schoolbanken in. Zat ik daar als 22-jarige tussen meisjes van 16-17 jaar: als ik te laat kwam moest ik een briefje van mijn ouders tonen, terwijl ik sinds mijn 18e niet meer thuis woonde en al 1,5 jaar samenwoonde met mijn huidige man. Het was even doorbijten, maar na een jaar had ik mijn diploma ‘Directiesecretaresse’ met vier talen in het pakket op zak.

Opleiding

Om even ‘bij te komen’ ging ik weer een paar maanden als zomerstewardess aan de slag bij de KLM. Ondertussen meldde ik me aan voor de opleiding Modevormgeving bij Artibus. Na een spannende dag waarin mijn meegebrachte werk en motivatie werden beoordeeld, klonk het verlossende woord: ik mocht starten met de avondopleiding. Tegelijkertijd vond ik een leuke fulltime baan als directiesecretaresse. Na 3 jaar stapte ik over naar Randstad Uitzendbureau in de functie van intercedente op een administratieve unit in Amsterdam, waarvan ik in 1985 unitleider werd. Na de geboorte van ons eerste kind in 1986, de afronding vlak erna van mijn opleiding bij Artibus en de verhuizing naar Zevenaar in datzelfde jaar, ging ik parttime aan de slag bij de Randstadvestiging aldaar. In 1987 werd ons tweede kind geboren en dat was het moment voor mij om te zeggen: als ik nu niets ga doen met mijn modeopleiding dan komt er niets meer van.

Mode

Ik nam ontslag, startte met het geven van naai- en patroontekenlessen aan particulieren en werd zelfstandig ontwerper en producent van bruids-, avond- en kinderkleding. Daarnaast raakte ik als ontwerper betrokken bij theatergroepen in Arnhem en Zevenaar. In 1993 verhuisden we naar Woerden en de droom van een eigen kinderkledingwinkel werd in 1997 werkelijkheid, met ten dele kleding van eigen ontwerp en uit eigen atelier. Helaas moest ik na twee jaar de winkel sluiten: zeven dagen per week keihard werken naast het runnen van een gezin was teveel van het goede, ik was op.

Burn-out

In 2000 verhuisden we naar Prinsenbeek. Mijn creativiteit was gedaald tot ver beneden het vriespunt en ik besloot mijn vaardigheden als directiesecretaresse op te frissen. Al snel was ik in die functie weer fulltime aan de slag. Na twee jaar werden dat banen als Executive Assistant en PA bij grote internationale ondernemingen. Tot in 2011 door omstandigheden in de privé- en werksfeer ‘de man met de hamer langskwam’: ik belandde in een zware burn-out. Dat is achteraf gezien een zegen geweest.

Stemacteur

Ik ging opruimen in mijn hoofd en om mij heen en kwam een lang bewaarde advertentie tegen van een opleiding tot stemacteur. Manlief en kinderen moedigden me aan de opleiding te gaan volgen. Ik bleek talent te hebben, deed de vervolgopleiding en aanvullende cursussen en trainingen. Sinds 2012 werk ik als professioneel stemacteur met een geluidsstudio aan huis. Ik spreek luisterboeken in en ben voiceover voor onder andere bedrijfsfilms en E-learning projecten. Een heerlijke baan met veel vrijheid en het mooie is: inmiddels laat mijn andere creatieve kant – het werken met stoffen – ook weer van zich horen en ben ik bezig mijn plannen op dat gebied verder vorm te geven.

Vrijwilliger

Naast deze professionele bezigheden ben ik sinds 2017 actief vrijwilliger voor de Nederlandse hulporganisatie ‘Because We Carry’, die directe en praktische hulp biedt aan vluchtelingen op het Griekse eiland Lesbos. Drie keer ben ik inmiddels in de opvangkampen op Lesbos aan het werk geweest en dat is diep in mijn hart gaan zitten. Ik zal altijd tijd vrij blijven maken voor ‘Because We Carry' en onze medemens op de vlucht.